Urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795 r. w domu przy Via Pellegrino. Ukończył Rzymskie Kolegium i Gimnazjum. Już od młodości odznaczał się umiłowaniem modlitwy, dyscypliny i ascezy, widząc w nich środki do wzrastania w cnocie miłości. W 1818 został wyświęcony na kapłana.
Był księdzem diecezjalnym, ale jednocześnie tercjarzem trzech zakonów: dominikanów, braci mniejszych i franciszkanów.
Aby zaktualizować swoją wizję odnowy Kościoła katolickiego, Wincenty założył Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, które składając się z księży, sióstr zakonnych i ludzi świeckich, każdego wzywało do uczestniczenia w kapłańskiej misji Chrystusa, zgodnie z własnymi możliwościami i zdolnościami.
Szczególnie zależało mu też na pogłębionym kontakcie z młodzieżą. Wezwał on mężczyzn i kobiety z każdego stanu i zawodu, zarówno z arystokracji rzymskiej, handlowców, inteligencji, jak i robotników, gdyż był przekonany, że wszyscy mogą być apostołami.
Pierwsze kościelne zatwierdzenie uzyskało Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego w 1835 r. ze strony kardynała wikariusza Carlo Odeschalchiego. Także papież Grzegorz XVI dał swoje apostolskie błogosławieństwo.
Do misji Zjednoczenia należało także rozszerzanie wiary, dlatego Wincenty poświęcił wiele uwagi promocji i rozwojowi kolegiów przygotowujących misjonarzy.
Aktywność Zjednoczenia nie była jednak ograniczona tylko do jednego dzieła. Jej cechą charakterystyczną był uniwersalizm: zarówno jeśli chodzi o członków, jak i tereny działania.
W 1846, podczas pobytu w klasztorze kamedułów w Camaldoli, Wincenty napisał regułę dla Zjednoczenia.
Reguła zawierała 33 punkty. Miał to być hołd dla 33 lat życia ziemskiego Jezusa Chrystusa. Więzią, która powinna łączyć wszystkich członków jest ta, która wynika z aktu konsekracji całego siebie Bogu i całkowitego oderwania się od świata.
Św. Wincenty Pallotti umarł 22 stycznia 1850 r. Jego ciało spoczywa w kościele San Salvatore in Onda w Rzymie. Został beatyfikowany przez papieża Piusa XII w 1950 r., a kanonizowany przez Jana XXIII w 1963 r. podczas Soboru Watykańskiego II, jako prawdziwy prekursor Akcji Katolickiej.
